Mutlu Son!

Sanat sanat için mi yoksa insan için mi gibi bişey şu anda blog için hissettiklerim. Kimliğimi ifşa etmişim doğal olarak anlatmak istediklerimi %100 açıklığıyla paylaşamıyorum bu bir gerçek.

Emme kim beni okur ki?

Anladık," izleyen"lerden bazıları okuyor olabilir, diğer kısmı da zaman zaman benim reader'da yaptığım şeyi "mark as read" olayına gelip, okunmamış mesajın verdiği vicdan azabından kurtuluyorlardır.

Daha da özünde birşey içimdeki, acaba birileri beni okusun diye mi yazıyorum yoksa heee ben içimden geldiği için mi yazıyorum?

Hmm sanırım ikisinden birazcık emme emin değilim. Neyse...

Elif Şafak okuyorum. Hatunu seviyorum. Kadın Çalışmalarının ilk mezunu ve ben de mezun olma adayı olduğumdan böle herşeyin de bir ortak yan bulma çabası içerisindeyim. Yalan yok, hatun güzel yazıyor. Popüler olması onun suçu değil, hala %90 mantıklı açıklama yapma kapasitesine sahip... Üstüne üstlük yavşak şeyler, beğenilmek için kadınları aşağılayıp heteroseksist düzeni mıncurmuyor.

Böyle bir insan olduğunu bilince, yazıları beni ayrı düşüncelere sokmaya devam ediyor. Diyorum ama sanki tüm kitaplarını okumuş imaji vermek istemem; Siyah Süt ve Aşk (in progress)...

Sİyah Süt'ten sonra yahu bi eski kitaplarına bakim derken hatun yeni kitap çıkardı. Neyse.

Kadın dertleri iyi bildiğinden ve deneyimlediğinden damardan yazabiliyor. Siyah Süt'te, doğum sonrası annedeki sendromu ele aldı. Kendi deneyiminden yola çıkarak, annelik kutsaldır, kadın doğuştan sevicidir imajina bam diye girdi. Dolayısıyla biyolojik olarak hamile olma ihtimali olan biri olarak, uuu ya ben de yaşarsam korkusunu hissettirmeyi başardı.

Şimdiyse başka bir taraftan vuruyor; 40 yaşında, evli, çocuklu, gayet güzel bir refah düzeyinde ama mutlu olmayan kadının arayışı...

Doğal olarak, evliliğin raconu olan korkuları canlandırdı. Mutsuz olmak.

Kitap bitince, bu düşünceler rafa kalkıcak bir öncekinde olduğu gibi ama derinde bir yerlerde bu korku baki kalacak.

Elif Şafak iyidir. Daha fazla feminist yazar lazım piyasaya.