İtirazım var

Feci halde itirazım var. Kadınları erkekler eziyor yaklaşımına gelen tipik karşı cevap olan, "e anneler de kadın, onlar yetiştir miyor mu erkekleri?" beni oldum olasıya kıl etmiştir. Son zamanlarda annelik üzerine derinnn derinn düşünmekte olduğumdan duruma farklı da bir yerden bakmak istiorum burada.

Ben şahsen 20li yaşlarımdan itibaren sankim anneme babama manevi olarak ben bakıyormuş gibi hissediyorum, yani "annelik" güdüsü varya herhan başlarına birşey gelecekmiş korkusu, nefeş alışlarını dinleme isteği falan falan... Bu benim anne olmaya hazır olduğum anlamına gelmiyor ancak "annelik - babalık" görmeyecek bir döneme girdiğimi gösteriyor.

Annemi babamı severim ve hala annem - babam onlar ancak demek istediğim, manevi ve maddi olarak onlardan dışarıda yaşadığım bu süre içerisinde birçok şeyi öğrenmeye başladım.

20li yaşlarından sonra annesinin dibinden ayrılamayan erkeklerin bu şekildeki serzenişleri beni çileden çıkarmakta o nedenle. Yahu sen kendi başışının çaresine bakamayacak bir durumdaysan o zaman neden başkasını suçluyorsun ki? Sen de ben de aynı yerden süt emdik, neden bir kadın olarak ben geleneksel olarak annemin ekürisi olarak yetiştirildiğim ve sen dışarıda özgürce dolaşıp kişisel gelişimini daha erken tamamlama yetkisi verilmişken böyle aptalca davranmaktasın?

Bu konunun muzdaribi olan bir kadın asla bundan şikayetçi olamaz. Toplumsal olarak "kaynana düşmanı" damgası yememek için ister istemez susar. Çünkü karşısındaki onu mantıklı olarak dinlemek yerine hemen etiketleyip bir yerlere oturtmak ister.

Ancak şu kadar söyleyebilirim canım erkek kardeşlerim, yaptığım resmi olmayan mülakatlar sonucunda da pekçok kadın ilişkilerine son verirken bu yegane gerçeği göz önünde bulunduruyorlar.

Size de saçma gelmiyor mu hem kadınlara ayakta durmasını söylerken sizin kendinize bakıyor musunuz?

Sizce de büyümeye başlamanızın zamanı gelmedi mi?